Petang-petang macam ni, dah dekat nak masuk Maghrib, tiba-tiba dengar bunyi ketukan pintu. Dalam hati dok fikir, “Siapa pulak yang datang petang-petang ni? Nak cari siapa la?” Sambil malas-malas bangun, aku jenguk kat tingkap dulu. Eh, tengok-tengok ada dua tiga orang jemaah tabligh pakai jubah putih dengan serban melilit kepala. Dah boleh agak la ni, mesti ajak gi masjid solat Maghrib berjemaah.
Aku pun tarik nafas panjang, buka pintu dengan senyum. “Assalamualaikum bang! Maaf la kacau petang-petang ni,” kata salah seorang abang jemaah tu dengan suara lembut. “Kami datang ni, nak ajak abang ke masjid sekali untuk solat Maghrib nanti, kalau tak keberatan.”
Dalam hati, aku rasa macam tersentuh la jugak. Diorang ni siap sanggup jalan kaki dari rumah ke rumah, ketuk pintu ajak orang buat benda baik. Kalau aku ni, keluar rumah pun kadang malas, alasan letih la, sibuk la, macam-macam.
“Waalaikumsalam. Alhamdulillah bang, insyaAllah, kejap lagi saya ikut ke masjid ye. Terima kasih datang ajak,” aku jawab dengan sopan sambil diorang tersenyum lega. “Bagus la kalau macam tu. Kalau ada masa lebih, boleh kita duduk sembang kejap,” abang jemaah tu balas, ajak sembang santai.
Aku pun jemput la diorang masuk, duduk kat kerusi depan rumah. Sambil sembang-sembang, diorang kongsi la beberapa kisah Nabi, cerita tentang ganjaran solat berjemaah, dan betapa pentingnya kita luangkan masa ke masjid. Semua cerita tu memang kena kat jiwa aku yang kadang-kadang terleka ni.
Matahari pun dah makin turun, warna oren dan merah jambu kat langit makin pudar. Angin petang pun makin sejuk, menandakan Maghrib dah nak masuk. Aku pun bangun, ajak diorang sekali ke masjid. “Jom la bang, kita gerak sekarang. Dah dekat masuk waktu ni.”
Kami berjalan beriringan ke masjid, sambil sembang lagi. Aku rasa macam ada satu aura positif yang tak pernah aku rasa sebelum ni. Biasanya, aku solat Maghrib kat rumah je, tapi hari ni, entah kenapa rasa semangat pulak nak berjemaah kat masjid. Mungkin sebab diorang yang datang petang-petang ni, bagi satu peringatan yang aku selalu terlepas pandang.
Sampai kat masjid, suasana tenang je. Orang kampung pun ramai dah siap berwuduk, tunggu waktu Maghrib. Aku ambik saf depan, berdiri sebelah abang jemaah yang tadi. Masa tu, rasa bersyukur sangat sebab diorang datang ajak aku.
Lepas solat, masa nak balik tu, aku salam dengan abang jemaah tu. “Terima kasih banyak bang, kalau tak kerana abang datang ketuk pintu rumah tadi, saya mungkin masih lepak kat rumah je,” aku ucap dengan ikhlas.
Abang jemaah tu senyum, “Alhamdulillah. Kita ni sama-sama saling mengingatkan je. Rezeki abang petang ni, Allah hantar kami untuk ajak ke masjid. Lepas ni, abang pulak la ajak orang lain.”
Aku angguk, dalam hati terfikir, betul jugak tu. Bukan susah pun nak buat kebaikan, kadang-kadang hanya dengan ketuk pintu rumah orang dan ajak ke masjid, dah cukup besar pahalanya. Jadi, mulai hari tu, aku nekad nak cuba jadi lebih rajin ke masjid, dan mungkin satu hari nanti, aku pulak yang ketuk pintu rumah orang lain, ajak buat benda baik.
Petang sebelum Maghrib tu, memang beri satu pengajaran besar kat aku. Kadang-kadang kita ni sibuk dengan hal dunia, sampai lupa hal akhirat. Jadi, bila ada jemaah tabligh datang ketuk pintu rumah kita, jangan la cepat-cepat nak elak. Siapa tahu, itu la satu peringatan yang kita perlukan untuk kembali dekat dengan Allah.
Lepas petang tu, hari-hari aku rasa lain macam sikit. Setiap kali dengar azan Maghrib, rasa macam ada suara halus kat dalam hati yang ajak aku bangun, ambik wuduk, dan terus ke masjid. Memang tak boleh nafikan, ada hari-hari yang rasa malas nak keluar, lebih-lebih lagi kalau hujan atau bila rasa penat lepas balik kerja. Tapi aku selalu teringat balik malam tu, masa jemaah tabligh datang ketuk pintu rumah.
Satu malam, lepas solat Maghrib kat masjid, aku terjumpa dengan abang jemaah yang dulu datang ke rumah aku. “Assalamualaikum bang, apa khabar?” aku sapa dia dengan senyum. Dia balas salam sambil senyum lebar, “Waalaikumsalam. Alhamdulillah, baik. Abang nampak rajin dah ke masjid sekarang. Syukur sangat.”
Aku ketawa kecil, “Ingat lagi abang kat saya rupanya. Yelah, kena mula perlahan-lahan. Dulu memang saya culas sikit, tapi lepas abang ajak hari tu, saya rasa macam dapat kekuatan baru.”
Abang jemaah tu letak tangan atas bahu aku, “Alhamdulillah. Itulah yang kita nak, saling mengingatkan, saling bantu-membantu dalam kebaikan. Kadang-kadang kita lupa, tapi bila ada yang ajak, insyaAllah, kita dapat balik semangat tu.”
Malam tu, masa tengah lepak kat kedai kopi lepas Isyak, aku teringat balik perbualan tadi. Memang betul, kadang-kadang kita perlukan orang lain untuk ingatkan kita tentang perkara yang kita dah tahu, tapi selalu lupa. Macam jemaah tabligh tu, diorang tak ada niat lain selain nak ajak orang buat benda baik. Diorang tak harap apa-apa balasan, cuma nak lihat lebih ramai orang dekatkan diri dengan Allah.
Aku pun mula fikir, "Mungkin aku pun patut ikut jejak langkah diorang. Tak semestinya kena jadi jemaah tabligh sepenuh masa, tapi sekurang-kurangnya, bila ada peluang, aku boleh ajak kawan-kawan atau jiran-jiran ke masjid, buat amal jariah, atau apa-apa kebaikan yang lain."
Kisah jemaah tabligh datang ketuk pintu rumah aku petang sebelum Maghrib tu mungkin nampak biasa je bagi sesetengah orang. Tapi bagi aku, ia adalah satu titik tolak dalam hidup yang buat aku sedar betapa pentingnya kita saling mengingatkan antara satu sama lain.
Jadi, kalau ada jemaah tabligh datang ketuk pintu rumah korang satu hari nanti, sambut la mereka dengan hati terbuka. Mungkin mereka adalah asbab untuk kita kembali ke jalan yang lebih baik, atau sekurang-kurangnya, untuk kita mula berfikir tentang kehidupan yang lebih bermakna. Sebab, dalam dunia yang serba sibuk ni, kadang-kadang kita perlukan orang lain untuk ingatkan kita tentang tujuan sebenar kita hidup di dunia ini.
0 Comments